Er ligt een uitdaging voor Generaal-majoor Mart de Kruif, commandant van alle ISAF-troepen in de zes zuidelijke provincies van Afghanistan.  In de perceptie van sommigen op zijn hoofdkwartier op Kandahar Airfield (ISAF Regional Command (South)) en een aantal Amerikaanse ‘nieuwkomers’ in het zuiden is er sprake van een zooitje. Ieder land doet maar wat raak in ‘zijn’ provincie – dat is het beeld dat naar voren komt in het artikel In South Afghanistan, U.S. Troops Face New Tests in de gezaghebbende Amerikaanse krant The Washington Post. Wat te denken van deze passage:

“When NATO forces were deployed to the south in 2006, the Canadians were assigned the province of Kandahar, the British got Helmand, and the Dutch were sent to Uruzgan. The three nations developed their own battle plans and agendas for development. They established provincial reconstruction teams that report to their capitals, not the NATO regional command at the Kandahar airport.

People at the regional command now joke that the three provinces should be renamed Canadahar, Helmandshire and Uruzdam.

“It’s a totally dysfunctional way of fighting a war,” said a U.S. officer in the south. “You’ve got each of these guys doing their own thing in their provinces with very little coordination.”

The fractured approach is a result of demands imposed by NATO members as a condition of sending troops to Afghanistan. Each nation wanted its own chunk of the action so it could show off what it had accomplished. ”

Overigens zit er tenminste één fout in deze passage: de troepen in de verschillende zuidelijke provincies worden niet aangestuurd door hun hoofdsteden, maar wel degelijk door generaal De Kruif en zijn staf. Imagoprobleem? Of is er meer aan de hand? Je zou haast zeggen: “Mart: aantrekken, die teugels”.

Zie ook: Verliezen doen we zeker niet in Afghanistan, interview met Generaal-majoor De Kruif