Door mijn beroepskeuzes ben ik in de loop der jaren nogal afgestompt geraakt voor ellende. Mijn eerste baan was woordvoerder van de Nederlandse afdeling van Amnesty International, destijds een van de grootste van de beweging. Iedere denkbare martelmethode kwam op mijn bureau terecht. Naarmate de tijd verstrijkt raak je er aan gewend. Sterker nog: ik kan nu wel bekennen dat ik er binnenshuis wel eens grappen over maakte. Helemaal fout natuurlijk, maar zo werkt het proces van gewenning en afstomping. Dat journalisten rare vragen stelden als “heb je voor ons wat dossiers van gemartelde kinderen” hielp natuurlijk ook niet. Hoeveel had je er gehad willen hebben, en heb je nog voorkeur voor bepaalde methodes? Van die dingen…

Later, inmiddels zelf journalist, deed ik verslag van de oorlogen die het voormalige Joegoslavië hebben geteisterd. Ik dacht dat ik bij Amnesty alles wel eens gezien en gehoord had, maar nee. Wist u dat je een oog makkelijk uit de kas kunt wippen met een oestermesje? Ik ook niet, maar het gebeurde daar mooi wel. Bij levende personen, uiteraard. Keel doorsnijden? Heel populair. En vrouwen kun je met een mes heel creatief bewerken. Ik bespaar u de details. Meer in algemene zin raken wij journalisten afgestompt door de voortdurende stroom van slecht nieuws waar we mee te maken hebben. Goed nieuws is geen nieuws (tenzij het echt héél goed nieuws is), negatieve nieuwtjes en ontwikkelingen genieten de voorkeur.

Het bovenstaande moge duidelijk maken dat er heel wat moet gebeuren voordat ik me ergens druk over maak. ‘Been there, done that’, zeggen Britten dan. Toch ben ik gelukkig niet totaal afgestompt, en zijn er nog steeds zaken waarover ik mij druk maak  of zelfs een rode waas voor de ogen krijg.

Laatst was het weer eens raak. Een militair beweerde op Twitter doodleuk dat het prima is wanneer jonge kinderen echte vuurwapens in handen gedrukt krijgen. Dat hoor ik trouwens iedere keer dat ik het waag vraagtekens te zetten bij de gewoonte van Defensie om kinderen te laten ‘spelen’ met echte wapens. Bijvoorbeeld op zogeheten open dagen van de krijgsmachtsonderdelen en bij het militair museum in Soesterberg.

Op Twitter verscheen deze foto van een peuter-met-een-vuurwapen, genomen tijdens de recente ‘Gezinsbeurs Wegwijs 2016’ in Rotterdam. De militair op de foto is een kapitein der mariniers. Ik herkende hem omdat hij in de race was voor de titel van ‘Jonge Ambtenaar van het Jaar‘ (en daarbij de publieksprijs won). Op mijn kritiek reageerde hij merkwaardig. Of ik wel eens in het Nationaal Militair Museum was geweest. Of ik wel een hindernisbaan aan zou kunnen*. Dat zijn natuurlijk niet de vragen waar het om draait. Het gaat om de vraag of Defensie kinderen echte wapens in handen mag geven.

Nee, dat mag niet. De Nederlandse wapenwetgeving verbiedt het minderjarigen om vuurwapens voorhanden te hebben. De wetgeving geldt ook voor de krijgsmacht. Militairen die vuurwapens aan kinderen in handen geven, hoe kort ook, maken zich daarmee schuldig aan een de facto of de jure wetsovertreding. Ik laat het graag aan de juristen over welke van de twee opties hier van toepassing is.

Detail: de foto werd genomen op een beurs die mede georganiseerd wordt door het Reformatorisch Dagblad, de spreekbuis van het gezagsgetrouwe (en naar ik aanneem dus ook  wetsgetrouwe) gereformeerde deel van de Nederlandse bevolking. Moet ik nou echt de beursorganisatoren en de kapitein der mariniers gaan uitleggen dat dit een erg ongelukkige setting is om een wetsovertreding-in-de-praktijk aan de bezoekers te tonen? En hoe kan het eigenlijk dat minister Hennis en krijgsmachtsbaas generaal Middendorp oogluikend toestaan dat kinderen ‘hun’ wapens in handen krijgen?

Het is zonder twijfel waar dat jongetjes het hartstikke leuk vinden wanneer ze met een echt wapen mogen spelen. Dat doet niets af aan het feit dat deze praktijk laakbaar en ontoelaatbaar is. Ik zeg tegen de krijgsmacht: handen af van de kinderen!

Tot besluit een andere foto. Dit zijn leerlingen van een VeVa-opleiding. VeVa staat voor ‘Veiligheid en Vakmanschap’. Deze MBO-opleiding op ROC’s is een belangrijke kweekvijver voor toekomstige militairen in de lagere rangen. Maar die leerlingen krijgen dan weer géén echte wapens in handen. Vraag me niet waarom. De man op de achtergrond (Commandant der Strijdkrachten Generaal Tom Middendorp) kan die vraag vast wel beantwoorden.

*PS: in antwoord op de vragen van kapitein Mark Brouwer kan ik antwoorden dat ik nog niet in het NMM ben geweest, en dat ik vroeger in militaire dienst met gemak de stormbaan over ging. Maar dat is alweer een paar decennia geleden.

—————————————–

Nog wat foto’s over dit thema: