Uit de serie ‘Opa vertelt’ vandaag de aflevering over de fake tropenarts op Fuerteventura. Het jaar was 2005 en yours truly werd op dat Canarische eiland gefotografeerd in gezelschap van enkele Nederlandse militairen. Maar waarom die lichte en luchtige kledij gelijk die van een tropenarts, hoor ik u vragen.

Dat zat zo: ik was als eerste en enige journalist mee met de NATO Response Force, de toen net nieuwe interventie-eenheid van de NAVO. Volledig embedded bij het hoofdkwartier, waardoor ik exclusieve toegang had tot uitermate interessante informatie en mensen (om maar te zwijgen van een boeiende vaartocht op het Britse vliegkampschip HMS Invincible, van Marseille tot Fuerteventura). Een en ander was geregeld door een van de militairen op de foto. Op persoonlijke basis, er was verder geen pers uitgenodigd.

Een tijdje voordat ik naar Marseille zou afreizen om daar aan boord te gaan van de Invincible belde de militair me op.  Vertrouwelijke informatie. Of ik wel alle noodzakelijke tropenvaccinaties had. Huh? Die zijn op de Canarische eilanden toch niet nodig? Nee, was het antwoord. Maar de NRF-oefening Noble Javelin zou na afloop naadloos overgaan in een echte operatie van de NRF in Oost-Congo, ter ondersteuning van de VN-vredesmacht aldaar, toen onder leiding van de Nederlandse generaal Patrick Cammaert. En ik kon als enige journalist mee. Wow!

Dat het hier om uiterst geheime informatie ging hoefde niemand me te vertellen. Ik lichtte dus alleen mijn directe chef  in diepste vertrouwen in (i.v.m. verzekeringen en zo) en haalde de nodige vaccinaties. Bij een outdoor-winkel kocht ik een zonnelader voor mijn satelliettelefoon en kleding die bestand zou zijn tegen tropische hitte. Zag er daardoor uit als een soort tropenarts, maar who cares. Kocht ook een paar gevechtslaarzen, want je weet maar nooit en ik kon het tóch declareren.

Aangekomen op Fuerteventura ging ik braaf verder met mijn verslaggeving over de oefening, zonder natuurlijk ook maar de geringste aanwijzing te publiceren dat het om meer dan alleen maar een oefening zou kunnen gaan. Maar op een gegeven moment ging ik bij ‘mijn’ militair toch maar eens vragen wanneer we nou naar Congo zouden vertrekken. Niet, was het antwoord.

Het hele Congo-verhaal bleek alleen maar een test te zijn om te zien of ik te vertrouwen was met geheime informatie. Je zult ze namelijk de kost moeten geven die ‘nieuws’ over een aanstaande NAVO-interventie in Afrika zonder aarzelen in de krant zouden plempen… Het was natuurlijk een behoorlijke tegenvaller. Aan de andere kant moest ik toegeven dat het een briljante vertrouwenstest was geweest. Zo heb ik ze daarvoor en daarna nooit meer meegemaakt  🙂