U heeft mij enige tijd op dit weblog moeten missen. Er moest namelijk ook nog gewoon gewerkt worden, en de soms erg trage (of geheel afwezige) internetverbinding nodigden niet echt uit tot bloggen. Het laatste bericht was over patrouillebasis Phoenix; daarna volgden enige dagen op Camp Hadrian, Kamp Holland en Kandahar Airfield. Zoveel interviews en verslagen gemaakt dat het nog wel een paar weken duurt voordat alles online staat op de verschillende sites van de Wereldomroep. Om u alvast lekker te maken: in de pen zitten reportages over het werk van de OMLT-ers; de Air Task Force; het veldhospitaal op Kamp Holland; het Provinciaal Reconstructieteam (PRT); de Australische Reconstruction Task Force; het werk van USAID en het Amerikaanse Army Corps of Engineers in Uruzgan; de activiteiten van landbouwondernemer Lou Cuijpers; en een ‘totaalplaatje’ van de situatie in de gebieden van Uruzgan die binnen de invloedsfeer van de Amerikaanse, Australische en Nederlandse troepen vallen.

Om van dat laatste vast een tipje van de sluier op te lichten: ik heb met eigen ogen kunnen constateren hoe rustig de situatie is in de districten Chora en Deh Rawod (Dihrawud). Districten waar tot aan een paar maanden geleden regelmatig zwaar moest worden gevochten en waar Afghaanse, Australische en Nederlandse slachtoffers zijn gevallen. Ook de Baluchi-vallei is rustig. Wel rommelt het nog wat direct ten noorden en oosten van de provinciehoofdstad Tarin Kowt, maar het is niet te vergelijken met wat er zich in het recente verleden heeft afgespeeld.  ‘Goed nieuws is geen nieuws’ luidt een bekende uitspraak bij de media, maar het moet ook eens gezegd worden welke successen er zijn geboekt. Goed nieuws kan ook nieuws zijn. Wordt vervolgd.

PS: op de valreep sloeg de Wet van Murphy weer toe.  Bij aankomst op de militaire vliegbasis Eindhoven wilde ik soepeltjes mijn autosleutels pakken, die gewoonlijk op een vaste plek in mijn werktas zitten. Eh, nee dus. In de aankomst/vertrekhal mijn gehele bagage doorgespit terwijl een toenemend onheilsgevoel zich van me meester maakte.  Ik vreesde alweer een nacht te moeten doorbrengen in een NH hotel in Veldhoven (overigens een negatieve recordhouder qua prijs/kwaliteitsverhouding, maar dit terzijde). Maar alles kwam goed. De sleutels zaten natuurlijk (NOT) in het plastic tasje met reservesnoeren, opladers en ander klein spul. Lesson Identified, heet dat in militair jargon 😉