Voor de duizenden militairen op Kandahar Airfield (KAF) is het wekelijkse en soms dagelijkse kost: binnenvliegende raketten van de Taliban die meestal niets raken maar door het afkondigen van een alarm wel verstorend werken.  Er wordt meestal niet eens meer melding van gedaan in de media van de vele landen die op KAF troepen hebben.

Maar Kamp Holland bij Tarin Kowt is na 2006 grotendeels gespaard gebleven van dergelijke raketbeschietingen.  Tot deze maand, want er zijn al drie aanvallen gemeld, soms met meerdere raketten tegelijk. Het kamp zelf is daarbij niet geraakt, wel zouden enkele raketten tussen de buitenste en binnenste veiligheidsring terecht zijn gekomen.  Geen schade, geen gewonden.

Volgens het ministerie van defensie gaat het vermoedelijk om 107mm raketten. Normaal horen die dingen thuis in een mini-Stalinorgel, maar bij gebrek aan dit stukje hardware zijn de losse en ongeleide raketten een favoriet projectiel van de Taliban geworden.  Onderstaand een foto van het Britse ministerie van defensie van twee van zulke raketten, voorzien van een geïmproviseerd ontstekingsmechanisme.

De raketten worden ruwweg in de richting van hun doel gericht en dan op hoop van zegen afgevuurd, zoals gezegd: meestal zonder schade aan te richten. De daders zijn op dat moment meestal in geen wegen of velden meer te bekennen, want vaak wordt er gebruik gemaakt van een tijdmechanisme. Bijvoorbeeld een blik met water waarbij het ene contact op een stuk kurk of plastic drijft. Het water verdampt en op een gegeven moment belandt het op het andere contact op de bodem van het blik: boem! Een andere effectieve en goedkope ‘tijdsontsteker’: een muggenspiraal die langzaam opbrandt en dan uiteindelijk een lont ontsteekt. Raket vliegt richting doel; de dader zit allang thuis thee te drinken of staat zijn akkertje te bewerken.

Het is gissen waarom de Taliban opeens zijn overgegaan tot pogingen om Kamp Holland te beschieten. Mogelijk heeft het te maken met de recente offensieven van ISAF in het noordelijk deel van de Baluchivallei en het Mirabad-gebied ten oosten van Tarin Kowt en wil de Taliban ‘iets’ terugdoen.

In een persverklaring heeft Defensie gezegd dat er “momenteel maatregelen (worden) genomen om het gevaar van dit type aanvallen te reduceren” maar details daarover worden begrijpelijkerwijs niet verstrekt. Net zomin als er ooit bekend wordt gemaakt waar de raketten precies neerkomen – dat zou de Taliban waardevolle informatie geven over hoe ze hun raketten de volgende keer beter kunnen richten. Maar zoals het voorbeeld van Kandahar Airfield duidelijk maakt zijn deze aanvallen lastig te stoppen – het enige echt effectieve middel zou de totale ontruiming zijn van een gebied met een straal van ruim 8 kilometer: dat is namelijk het bereik van de 107mm-raketten.  Maar daarmee jaag je natuurlijk de plaatselijke bevolking in de gordijnen en kunnen alle hearts and minds-projecten naar de prullenmand. In het geval van Kamp Holland zouden zelfs heel Tarin Kowt en alle dorpen in de omgeving moeten worden ontruimd – een ondenkbare optie.

Verkenningen, het vergaren van inlichtingen en -idealiter-  tips van de plaatselijke bevolking lijken vooralsnog de beste middelen om raketaanvallen tegen te gaan. Maar zoals Defensie benadrukt: “uit te sluiten valt het nooit”.