Er zijn van die momenten dat ik als journalist goed cynisch word. Gisteren beleefde ik er zo een. In Sarajevo is een monument opgericht voor de bijna 1600 kinderen die tijdens het beleg (1992-95) zijn omgekomen. Reden voor cynisme: er was een tunnel tussen de stad, onder het vliegveld door, naar moslimgebied. Waarom zijn destijds de kinderen (en de vrouwen, bejaarden, overige non-combattanten) niet geëvacueerd? Échte cynici beweren dat PR-matig gezien dode kinderen en vrouwen natuurlijk veel beter scoorden dan gesneuvelde en tot de tanden gewapende strijders.

Nu ik toch bezig ben: kent u die van de moslimsnipers die op eigen mensen schoten, bij voorkeur als er een internationaal tv-team in de buurt was? Een Frans anti-sniperteam heeft er eens een flink aantal uitgeschakeld. En die over de ‘succesvolle terugtrekking van de 28ste Bergdivisie van het ABiH’ (regeringsleger) uit Srebrenica (citaat opperbevelhebber Rasim Delic in het parlement, augustus 1995)? En hoe het kan dat er bij de eerste ‘mortieraanval’ op de Markala-markt raketfragmenten uit lijken van slachtoffers zijn gepeuterd?