Tussen de serieuze bedrijven door even iets luchtigs. Afgelopen december bracht ik samen met een paar collega’s een werkbezoek aan Nederlandse mariniers in Tsjaad. Ze traden daar op als een verkenningseenheid voor de Europese missie EUFOR/Tsjaad. Zeer interessant; zie voor een verslag http://tinyurl.com/n2dwcr.

Je maakt op zo’n reis van alles mee, waarvan het overgrote deel bij het schrijven en monteren in de prullenmand verdwijnt. De rest wordt op de ‘harde schijf’ in je hersenpan opgeslagen, voor toekomstig gebruik (dat er meestal nooit van komt) of voor de verzameling wetenswaardigheden en curiosa.

Maar sinds december worstel ik met een vraag. Deze week werd hij beantwoord.  De vraag was: ‘hoe komen Crocs terecht in the middle of nowhere?’. Dat zit zo. We konden met de mariniers mee op een meerdaagse patrouille. De laatste bestemming was het plaatsje Dogdoré, in het uiterste zuidoosten van Tsjaad, niet ver van de grens met buurland Soedan. Geen wegen, geen elektriciteit, niets. Een marktje; verlaten gebouwen van hulporganisaties (het was er op dat moment ietwat onveiliger voor ze geworden) en een hoop mensen. Plaatselijke bewoners en veel ontheemden.  En wat zie ik: een van hen heeft een paar Crocs aan.

Ik had er natuurlijk een foto van moeten nemen, maar ik liep al in de microfoon tegen mezelf (pardon, de luisteraars) te praten en door de hitte was mijn vermogen tot multitasking ernstig aangetast. Maar ik vroeg me wel af hoe die dingen in deze uithoek terecht waren gekomen. Onderdeel van de marketingstrategie van de gelijknamige firma, of voortvloeiend uit een hulpproject? De eindbestemming van een inzamelingsactie voor het goede doel?

Het zijn dit soort volstrekt irrelevante vragen die de neiging hebben om aan je te blijven knagen. Maar gelukkig kreeg ik deze week een plausibele verklaring. Van een Soedanese collega bij de Wereldomroep. Volgens hem maken Chinese firma’s de Crocs massaal (en illegaal) na. Overal in Afrika vind je Chinese handelaren. Vandaar dus de Crocs in Dogdoré, zei hij.  Case closed.

Helemaal tevreden ben ik trouwens nog niet, want de vraag blijft waarom ik dan maar één paar van deze rubberen nepschoenen zag? Maar het knagen is wel een stuk minder geworden.