Maybe Airlines

Vliegen naar en in Afghanistan gaat niet geheel volgens een vaste dienstregeling. Ik vloog (met een groep van zo’n 110 militairen) naar een luchtmachtbasis in Dubai. Daar zou een Amerikaans toestel klaar staan om ons verder te brengen naar Afghanistan. Helaas, schroefje los c.q. een ander mankement, dus niets doorvliegen. Waar een groep toeristen op Schiphol onmiddelijk in opstand zou komen, laten de militairen dit gelaten over zich heengaan: men is het gewend. Niet voor niets heeft men het over ‘Maybe Airlines’, een uitdrukking die trouwens al tijdens de VN-missie in het voormalige Joegoslavie is uitgevonden. Dus overnachten; en de volgende ochtend fris en monter weer verder op weg naar:

Kandahar Airfield

De grootste NAVO-basis (en vliegveld) van zuid-Afghanistan. Ik was er al drie keer eerder, maar nu maar voor een nachtje, morgen verder naar Uruzgan. De basis wordt de laatste tijd nogal regelmatig door de Taliban beschoten met 107mm Katyusha-raketten die bijna nooit wat raken (de basis is ook giganitisch groot). Maar ze verstoren toch de werkzaamheden: alarm, iedereen de bunkers-van-betonplaten in etc.

De laatste tijd schijnt men de klok er op gelijk te kunnen zetten, meldt men tijdens een veiligheidsbriefing: het gebeurt meestal tussen 7 en 10 uur ’s avonds. Terwijl ik dit schrijf is het 1/2 11 plaatselijke tijd en nog geen knal gehoord. Houden zo, zou ik zeggen.

Toeval bestaat niet

Vorig jaar ontmoette ik op Kamp Holland toevallig een officier waarmee ik merkwaardig veel gemeen bleek te hebben. Hij woont in de plaats waar mijn opa dominee was, mijn vader is geboren, en bovendien werd deze officier (Niels) geboren op de dag dat mijn vader dood ging. Over deze en andere toevalligheden schreef hij een stukje op zijn weblog, ‘Toeval bestaat niet‘.

Ook op deze reis heb ik al de nodige toevalligheden meegemaakt. Een van de medereizigers is iemand van Buitenlandse Zaken die zich nog glashelder herinnerde dat we in 1989 (!) gelunched hebben in Genève , waar ik toen correspondent was. Hij bleek bovendien de broer te zijn van een vrouwelijke collega uit een nog veel grijzer verleden, toen ik woordvoerder was van Amnesty International, afdeling Nederland en zijn zus op de afdeling Vluchtelingen van die organisatie werkte.  25 jaar later wordt de link weer gelegd. Toeval?

Vervolgens loopt ik in Dubai een officier van de mariniers tegen het lijf waarmee ik afgelopen november regelmatig een sigaretje rookte op Harer Majesteits Johan de Witt tijdens een marine-oefening voor de kust van Cornwall en Wales. Hij geeft me wat nuttige tips en een interview over een van de onderwerpen waaraan ik in Uruzgan aandacht wil besteden. Als klap op de vuurpijl raak ik in gesprek met een militair die bijna bij me om de hoek woont en een zeer goede vriend bleek te zijn van een helaas veel te vroeg overleden collega van de Wereldomroep (later werkzaam bij de Volkskrant).

Verdere toevalligheden lijken me voor vandaag uitgesloten: het is 1/2 12 plaatselijke tijd en bijna iedereen ligt al te pitten. Ik volg hun voorbeeld maar.