Zelden zo’n mallotig idee gezien. Een clubje dat zegt álle militairen (beroeps en dienstplichtig) te 
vertegenwoordigen die dienst hebben gedaan tijdens de Koude Oorlog (1949-1991) wil de officiële veteranenstatus voor al die honderdduizenden. Én uiteraard een medaille. Want, valt te lezen op de website van de club die ook mij zegt te vertegenwoordigen: de militairen van toen hebben “onder vaak moeilijke en risicovolle omstandigheden, ver van huis en hun families, hun plicht voorbeeldig gedaan voor Koningin en vaderland ter diening van de internationale vrede en veiligheid.”
In De Telegraaf van 6 april geeft woordvoerder Hans van Bruggen van het ‘Comité Erkenning Koude Oorlog Militairen’ nog een nadere motivering en verwijst daarbij naar de ‘constante oorlogsdreiging’: “De raketten en nucleaire wapens stonden klaar en we werden opgejuind door ons kader. Iedere eenheid was 24 uur per dag paraat. Bij incidenten als de Praagse lente in 1968 liep iedereen met scherpe munitie.”
Ik meen enig recht van spreken te hebben: als dienstplichtig onderofficier diende ik in 1972-73 bij de artillerie in Seedorf, de grootste Nederlandse legerbasis in het toenmalige West-Duitsland. In een ‘gevechtsfunctie’: afdelingsvuurregelaar, wat inhield dat ik met een prehistorische computer uitrekende hoe de houwitzers oprukkende Russen tot staan konden brengen. Ik kan de heer van Bruggen verzekeren dat er van alles heerste, behalve een ‘constante oorlogsdreiging’; dat ik het kader (ik hoorde daar zelf toe) nooit iemand heb horen ‘opjuinen’; en dat we al helemaal niet 24 uur per dag paraat stonden (in theorie wel, maar de praktijk was anders).
Met scherpe munitie heb ik overigens wél op zak gelopen. Maar dat was niet vanwege binnenvallende Russische tankdivisies, maar omdat de extreem-linkse terroristische Rote Armee Fraktion (RAF) er een sport van had gemaakt om wapenopslagplaatsen en een enkele kazerne te overvallen om aan wapens te komen.
De enige concrete opmerking over de risico’s hoorde ik bij aankomst in Seedorf van mijn baas, een kapitein. Die merkte luchtigjes op dat in het geval van een echte oorlog de verwachte overlevingsduur van onze complete afdeling veldartillerie een dag of anderhalf (!) zou zijn, om vervolgens over te gaan tot de banale orde van de dag. We wisten overigens ook precies op welke dag de Sovjetunie en overige landen van wijlen het Warschaupact onze sector in de Noordduitse laagvlakte zouden komen binnendenderen: op een vroege zondagmiddag, wanneer de kazerne lichtelijk verdoofd was door het ‘Früschoppen‘: de overgenomen Duitse gewoonte om op zondagmorgen aan de witte wijn te gaan…
Terug naar het ‘Comité Erkenning Koude Oorlog Militairen’. In afwachting (vermoedelijk vergeefs) van het officieel toekennen van de veteranenstatus aan (ex-)militairen uit die jaren is de club er alvast zelf toe overgegaan om medailles aan te maken. Je mag eerst 25 euro overmaken en eenmaal lid geworden kun je zelf kiezen uit een bronzen, zilveren of gouden medaille. Daar moet je uiteraard apart voor betalen. Eh, ruik ik hier een gevalletje van geldklopperij? Dan heb ik nog een idee voor het comité: maak ook een medaille voor alle burgers in Nederland die de Koude Oorlog bewust hebben meegemaakt en zwaar getraumatiseerd zijn door de loden last die al die jaren op hun schouders rustte. Dát is pas geld verdienen!
Reacties gesloten
Hans de Vreij's blog 
Hans de Vreij’s verhaal kan ik alleen maar bevestigen. In ’88 was ik als dienstplichtig soldaat geplaatst bij de SS&V Eskadron van 103 Verkenningsbataljon Huzaren van Boreel – indertijd na poort west op Seedorf het eerste gebouw links…
Nooit heb ik een ‘constante oorlogsdreiging’ ervaren. Sterker nog: we gingen zeker 5 van de 7 weekdagen op stap in de omgeving van de legerplaats (Bremervorde, Zeven, Bevern) of we zochten het vertier een stukje verderop, in Bremen of Berlijn. Vervolgens ’s morgens zo ordentelijk mogelijk, fris geschoren en soms met een behoorlijke kater op appèl…
Ook ik heb overigens nooit ook maar één kaderlid iemand horen opjuinen. Het enige “opjuinen” dat ik me goed herinner waren de alarmoefeningen die in der Heimat de indruk van een paraat Koude Oorlogsleger hebben achtergelaten.
Wat een hoop gelul hierboven zeg. Mensen verdiep je zelfs eens een keer in de geschiedenis. Jullie snappen er echt helemaal niets van.
Je mag zelf niet kiezen welke kleur medaille je wilt hebben,dat zijn regeltjes die komen van de vereniging zelf. ik begrijp dan ook niet waarom er niet gewoon èèn medaille beschikbaar is.
Treurig genoeg dat sommige legeronderdelen niets van die dreiging hebben meegekregen. Wel degelijk werden we uit het nest gegooid met de woorden:”de russen komen”. Wel degelijk hebben we de situatie gehad dat we ons in het noordelijkste puntje van Noorwegen in eeuwig ijs bij temperaturen van -40 tot -50 graden ingegraven en twee weken op de Russen gewacht hebben. Maar zoals hij schrijft waren zij toen druk bezig met in Seedorf te stappen. Daarom kan deze man er ook geen oordeel over vellen. Waar hij wel gelijk in heeft is dat dit een handel en geen officiële erkenning is. En dat moest niet mogen.
Tja……
ik herinner me voorál dat met name het beroepspersoneel bezwaren maakte tegen terugplaatsing naar Nederland als hun termijn verstreken was. Men deinsde er zelfs niet voor terug om allerlei v ermeende sociale redenen aan te voeren om dit te voorkomen.
Stel je voor; al die belastingfaciliteiten zoals benzine, tabak en alcohol. Luxegoederen et.
Er zijn zelfs mensen geweest die hun schoolgaande kinderen de brugklas lieten doubleren om zo nóg een jaar langer in die belastingvrije “oorlogsdreiging” te mogen blijven.
Bekijk de “Koude Oorlogveteranen” eens op de fotosite van hun website: de tranen van ellende komen spontaan in je ogen. Allerlei fantasieuniformen, speldjes en stickers; vol branie op “herdenkingen” en bijeenkomsten. De borst vol allerlei nepmedailles, die je kunt kopen bij hun vereniging en diverse schutterijen.
Kijk dan eens naar de échte veteranen. Vaak voor het leven beschadigd, met gebogen hoofd en tranen in de hoeken van de ogen bij de herinnering aan de doorgestane ellende en achtergebleven kameraden.
Toekenning van de vetaeranenstatus aan enkele honderdduizenden- zoniet miljoenen- K) vet’s zal een enorme verwatering en degradatie zijn voor de bestaande veteranenstatus.
De ëchte oud-strijder zal zich niet meer laten zien; van deze megalomane waanzin zal hij geen deel willen uitmaken – de gebrachte offers en het doorstane leed waren hiervoor te groot en te immens.
Nederland; blijf zuinig op je echte veteranen, want zijn werden gestuurd zodat onze regering de grote jongen kon blijven spelen in het internationale theater.
Triest, maar mijn Bronzen Ster heeft ioopeens veel minder glans en uitstraling; ook deze acties waren tevergeefs.
een veteraan.
De manier waarop ze erkenning zoeken is te belachelijk, die gaat namelijk vaak ten koste van diegenen die ècht onder het veteranenpredicaat vallen.
Het lijkt alsof deze jongens een eigen scoutingclubje zijn met dito penninkjes.
Gozers, schaar je NIET onder de veteranen als je zo doorgaat, want dan kom je er niet zonder kleerscheuren af!
Enne:
-Veteranenstatus voor postbodes:Ook tijdens slecht weer de post rondgebracht tijdens de KO.
-Veteranenstatus voor ambtenaren: overheidstaken uitvoeren tijdens de KO, brrrrr wat een dreiging!
-Veteranenstatus voor scouting: oefenen op overleven en guerrilla tijdens de KO, jawel!
Enzovoort enzovoort. U begrijpt, ik gun het ze!
Ernst
Veteranendag. Het blijft zwaar klote dat wij -strijders van de Koude Oorlog- niet mee mogen lopen. Alle eer is voor de z.g. “echte veteranen”; nota bene allemaal min of meer vrijwilligers in luxe omstandigheden. ik denk dat wij méér meegemaakt en het zwaarder hebben gehad dan zij. En zij worden deze dag toegejuicht en in de watten gelegd. Om danig gefrustreerd van te raken.
Wat maakt het nou uit of wij nu meelopen of niet in het defilé. Men gunt ons dat beetje eer niet.
Zoals zovelen met mij had ik de pech dat er in mijn tijd geen oorlogen c.q. uitzendingen waren. Geen veteranenspeld, geen medailles en geen eer voor ons, Koude Jongens.
Sorry Armand dat wij, de echte veteranen, alle eer wegkapen op Veteranendag. Inderdaad wij waren allen slechts vrijwilligers die op missie zijn geweest in luxe omstandigheden. Natuurlijk heb jij veel meer meegemaakt dan wij en had jij het veel zwaarder.
Wij hebben natuurlijk nooit onder vuur gelegen, hebben nooit onder tropische omstandigheden hoeven werken, nooit nachtelijke patrouilles gelopen in vijandig gebied etc. etc. Eigenlijk schandalig dat wij ook maar enige vorm van erkenning hebben mogen ontvangen, wat denken wij wel. En dan te bedenken dat er zelfs veteranen zijn die menen dat zijn PTSS hebben, watjes zijn we. Man wat een verschrikkelijke pech dat er in jouw tijd geen oorlogen en uitzendingen waren. Wat moet je hier een enorm trauma van hebben opgelopen. Alleen daarvoor alleen al zou je een medaille of het DIG moeten krijgen.
Nogmaals mijn nederige excuses.
Martin (Unifil veteraan)
goed verwoord ben het helemaal eens met wat je schrijft ben zelf in libanon geweest 1981 Peter (Unifil veteraan)
Als je graag veteraan wilt zijn, maar er is geen oorlog, val je buiten de boot..
Gelukkig was daar de Koude Oorlog, waar de veldslagen plaatsvonden op de welbekende oefenterreinen en geschoten werd met losse munitie.
Falen op het slagveld was niet erg, vrijdagavond waren we weer thuis.
Het blijft natuurlijk zuur om je kleinkinderen te moeten mededelen dat je jaren gediend heb in de krijgsmacht maar geen veteraan bent.. Dat is iets waar je maar mee moet leren leven, het opspelden van een medaille maakt je ook geen veteraan.
De reden waarom ze niet mee mogen defileren is: Ze zijn geen veteraan!!
Zuur is het zeker Willem. Vele van ons hebben soms meer dan 25 jaar al die spanningen moeten doorstaan aan het ijzeren gordijn.
ook veel weekeinddiensten gedraaid.
Wij zijn net zo goed veteraan en ik zeg nog maar eens dat ik denk dat wij het veel zwaarder hebben gehad dan al die moderne veteranen met hun laptops en dikke toelagen. En nog een hoop medailles op de koopt toe en een veteranenspeld zodat iedereen kan zien dat ze veteraan zijn.
Maar we blijven groeien en op een dag kan niemand meer om ons heen. Dan zal ook dat gezeur afgelopen zijn van die ouwe mensen uit Indië en Verenigde Naties. Altijd maar over hun oorlog waarin de meesten van hun geen moer hebben gedaan, maar wel met de borst vol medailles op oude legervoertuigen zitten. En wij mogen geeneens meedoen.
25 jaar spanningen door moeten maken, Armand? Er is nog nooit iemand die langer dan 3 jaar achter elkaar in de BRD hoefde te dienen. Integendeel: het is zoals Jonas het hierboven ergens schrijft: men wist niet wat voor smoezen men moest verzinnen om maar niet naar Nederland terug geplaatst te hoeven worden. (Heb zelf twee termijnen van drie jaar gezeten en allebei vrijwillig; kwam zeer goed te pas vanwege de studie van onze kinderen).
Jammer voor mensen zoals jij, Armand, maar ik denk dat de KOVOM geen lang leven beschoren is. Regelmatig beklagen zich enkele leden over de absoluut ondemocratische werkwijze van het bestuur. Hoewel: er is eigenlijk geen bestuur: de man die zich zelf als voorzitter gebombardeerd heeft (zonder dat er tegenkandidaten de kans kregen) is voor het gemak ook nog eens benoemd tot vice-voorzitter van de Unie van Nederlandse Veteranen. Hij duldt onder geen voorwaarde tegenspraak of kritiek.
En dat terwijl deze man in zijn dienstplicht een job had van 8 tot 5 achter een schrijfmachine. Met werkelijke militaire aspecten heeft hij nooit iets van doen gehad; hij werkte zelfs niet eens op een kazerne, maar zijn kantoor zat comfortabel in een gehuurd stadswoning, kilometers weg van de overige militairen. Hoefde nooit wacht te lopen, piketdiensten te draaien en ging elk weekend met weekendverlof.
Gedurende de z.g. Praagse Lente was hij, net zoals elke andere militair, inderdaad ingedeeld als back-up van de poortwacht en liep net als iedereen met welgeteld 15 (?) scherpe patronen voor zijn Uzi rond. Zelf ben ik in die periode wachtcommandant geweest. Er was wel een z.g. verhoogde waakzaamheid, maar van een akkuute dreiging was totaal geen sprake. Is er eigenlijk ook nooit geweest, althans was de dreiging nooit groter dan voor welke inwoner van Europa dan ook.
Nee, zelf ben ik geen veteraan, maar zou voor de zelfverzonnen status van Koude oorlogsveteraan wel in aanmerking komen. Het is een gotspe, zoals Hans de Vreij het al schreef in de aanhef.
Een regelrechte klap in het gezicht van elke echte veteraan zou het zijn, als dit soort lieden de soort van veteranenstatus zouden krijgen.
Tot dat onzalige uur houden ze zich bezig om, gestoken in de meest fantastische outfits, zelf bijeenkomsten te organiseren, zich op herdenkingen tussen de echte veteranen te dringen en op wel heel onbeschofte wijze zelfs plaatsen in te nemen op oude legervoertuigen.
behangen met o.a. Goldene Schutzenschnur )van een plaatselijke schutterij in de BRD, een rare van de Engelsen gekochte medaille, een rood-wit lintje van het Deutsche Rotes Kreuz, vreemdsoortige stickers en koorden en natuurlijk (want daar gaat het tenslotte om) hun eigen, opzichtige Koude oorlogsmedaille.
Inderdaad, om kots- en kotsmisselijk van te worden.
En het ergste is…………ze nemen zich zelf nog serieus ook.
Armand, ik vind het een schande dat je het over het gezeur van de indie-gangers en VN’ers hebt.
Als oud- beroepsonderofficier ben ik veteraan van de “Koude”en een recentere oorlog, maar ben niet actief met veteranenzaken bezig.
Wel heb ik respect voor iedere veteraan en diegene die zich voor hun zaak inzet. Helaas voor gaan de woorden “koude oorlog” en “veteraan” niet samen.. en op deze manier zullen ze ook nooit gerespecteerd worden.
Met andere woorden “Get a life..” en zoek een leuke hobby met al je mede veteranen.. zoals soldaatje spelen..
Willem,
treffender had het niet gezegd kunnen worden.
Afkappen nu maar, deze overloze discussie.
Bijna dertig jaren heb ik gediend als beroeps militair.De eerste 18 maanden dienstplichtig.Nooit heb ik ook maar iets ervaren van een oorlogsdreiging.Mijn onderdeel had een taak in de Noord-Duitse laagvlakte.De uitreiking van de fake “medaille”van KOVOM plus het ontwikkelen van een eigen “vaandel”dat hooguit een verenigings vlaggetje mag zijn doet mij het rood voor de ogen op vlammen. Welk een opgeblazen lef moet men hebben om een dergelijke ergerlijke club op te richten. Let welalles moet welbetaald worden.Het lidmaatschapvan die club is,meen ik , € 25,00 per jaar.De sigaar uit eigen doos,de medaille dus,kost dacht ik € 27,50. Kassa KOVOM. Ik begrijp de echte veteranen niet die hun goede geld uitgeven aan deze lacher. Bij de gevestigde bonden zoals Wapenbroedersen het Veteranen Platform zou toch een belletje moeten gaan rinkelen om iets tegen deze KOVOM te ondernemen.
Ik ben 25 jaar militair geweest en uitgezonden Afghanistan(ISAF)(SFOR)
Ik had een collega die kort na zijn plaatsing in Duitsland de mogelijkheid had om onderofficier te worden maar daarvoor moest hij vanwege opleiding terugkeren naar Nederland.
Hij wilde niet terug naar Nederland en moest een papier tekenen dat hij geen onderofficier meer wilde worden(hij was beroepsmilitair)
Hij had geen rekening gehouden met het feit dat eind jaren 80 het ijzeren gordijn ging vallen.
Hij had een huis in Duitsland gekocht en meende daar tot zijn pensioen te blijven.
Toen moest hij terug naar Nederland(BALEN ALS EEN STEKKER).
Zijn collega’s kregen de keus,naar een bepaald onderdeel te gaan en daar onderofficier worden,of onderdeel naar keuze en korporaal blijven.
Maar hij had toendertijd een papiertje getekend….
En tenslotte aan die MENEER ARMAND,,,,,ik heb in DUITSLAND nergens bermbommen meegemaakt.JIJ wel??Wel eens een slachtoffer van een bermbom gezien??nee zeker??
De enigste spanning was aan de grens als de Marechaussee controleerde op collega’s die LITERS drank en TIG SLOFFEN SIGARETTEN BELASTINGVRIJ probeerden de grens over te smokkelen in hun dikke belastingvrije auto’s waarmee ze anderen de ogen mee probeerden uit te steken.
Laat me niet lachen.KOUDE OORLOG VETERAAN?????????
Schaam je!!
Dertig jaar als beroeps militair gediend.Nooit enige oorlogsdreiging mee gemaakt.Het enige spannende wat ik mij zo herinner was de toestand rond de Varkensbaai. Koude Oorlog veteranen ? Zelf verzonnen medaille en “vaandel”? ronduit gebakken lucht.
De argumenten zijn nu wel duidelijk; discussie gesloten.
Hans de Vreij